«Το 1955 η Μύκονος ήταν σαν ανεξάρτητο νησιωτικό πριγκιπάτο, με τον δικό της πολιτισμό, τους δικούς της χορούς, τα τραγούδια, την ποίηση, την κουζίνα, τα υφάσματα, την αρχιτεκτονική, ακόμα και τη γλώσσα της» αναφέρει ο μεγάλος φωτογράφος Robert A. McCabe και όχι άδικα. Τα ρομαντικά εκείνα χρόνια, όπως λέγονται, υποδομές φιλοξενίας και εστίασης δεν υπήρχαν. Μονάχα τα κατάλευκα σπιτάκια των φιλόξενων και γενναιόδωρων ντόπιων, πάντα ανοιχτά για τους ελάχιστους επισκέπτες του νησιού.Οι λίγες οργανωμένες επιχειρήσεις που υπήρχαν με τον αγνό πρωτόγονο  επαγγελματισμό αλλά και την ανοιχτή ματιά στο μέλλον έθεσαν τις βάσεις για το τουριστικό θαύμα που ακολουθήσε. Ο Μιχάλης Σαμιωτάκης με πλήθος εμπορικών δραστηριοτήτων ανοίγει τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1950 στην Πόρτα την πρώτη επιχείρηση  που προοριζόταν για εμπόριο οίνων και τροφίμων  πέρα από τα στενά όρια των παραδοσιακών μπακάλικων.

Σήμερα 70 χρόνια σχεδόν μετά, το υποκατάστημα μας στη πόλη είναι ένα από τα ελάχιστα στη Μύκονο που διατηρεί για τόσο διάστημα παρόμοια δραστηριότητα και ίδια οικογενειακή ιδιοκτησία.

Με το πέρασμα των δεκαετιών, η εικόνα του νησιού αλλάζει.Ο τουρισμός αυξάνεται και η Μύκονος αρχίζει να συζητιέται σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι επισκέπτες το επιλέγουν ολοένα και περισσότερο για την ομορφιά, την εναλλαγή μεταξυ ηρεμιας και έντονης νυχτερινής ζωής  αλλά και για την ιδιαίτερη αύρα που εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να αποπνέει. Οι επιχειρήσεις ακολουθούν ανάλογη πορεία εξέλιξης. Οι ανάγκες αυξάνονται και το 1980 αναλαμβάνει την Κάβα Μπρούζος η επόμενη γενιά. Η σκυτάλη περνάει στον γιο, Γιάννη Σαμιωτάκη, που μετά τη πορεία του ως καπετάνιος στο εμπορικό ναυτικό,με τη πρωτοπόρα ματιά του  αναπτύσσει και εκσυγχρονίζει τις υπηρεσίες που προσέφερε η επιχείρηση εδραιώνοντας την ως μια απο τις πιο χαρακτηριστικές στον τομέα της πανελληνίως.